Prolog

           •              Harry, po twojej prawej - krzyknela usilujac pokonac smierciorzerce z ktorym walczyla. Katem oka widziala jak jej przyjaciej posyla oszolamiacza w przeciwnika. Powoli nie dawala juz rady, wszystko wydawalo jej sie jak w jakims krwawym filmie, jednym z tych, ktore uwielbiala ogladac jej mama. Deszcz sprawial, ze krew plynela po dziedzincu jak rzeka. Krotka chwile zastanawiala sie ile w tym jest krwi jej przyjaciol. Wreszcie udalo jej sie przebic przez ochrone przeciwnika, poslala go na tamten swiat zakleciem, ktore uczyli sie na lekcjach z Dumbledore’m. Jak byla mu teraz wdzieczna za to, ze postanowil ich uczyc od tamtego roku az do teraz, bo musieli pomoc Harremu. Zaczela walczyc z kolejnym smierciorzerca, byl twardszy od poprzedniego, jednak dawala sobie z nim rade i nagle zrobilo sie ciemno.

Bolala ja glowa i bardzo chcialo jej sie pic.Otworzyla oczy i szybko je zamknela, swiatlo za bardzo ja oslepialo. Sprobowala jeszcze raz, znow to samo. Dopiero za trzecim razem jej sie udalo. Zauwazyla, ze jest w skrzydle szpitalnym. Na stoliku obok lozka stala szklanka z woda, napila sie i od razu poczula sie lepiej. Rozejrzala sie. Na lozkach lezalo duzo ludzi, jedni w lepszym, inni w gorszym stanie.

•              Hermiona - dalsza obserwacje przerwal jej przyjaciel, ktory widzac, ze sie obudzila przybiegl ja usciskac. - jak sie czujesz? - sapnela, chyba miala zlamane zebro. Harry natychmiast sie od niej odsunal i przeprosil.

•              Nic powaznego mi nie jest, a Ty? Czy my..?

•              Tak! Wygralismy, dziekuje, ze mnie wtedy ostrzeglas.

•              Nie ma za co, po to tam bylam.-odpowiedziala, usmiechajac sie, ale nagle usmiech zszedl jej z twarzy - Gdzie Ron?

•              Hermiona... on - zaczal chlopak, dziewczyna rozejrzala sie jeszcze raz po sali i zobaczyla Weasley’ow przy jednym z lozek, plakali i przytulali sie nawzajem. Nie mogla ocenic kto kogo podtrzymywal.

•              Nie! - Wrzasnela- to niemozliwe, Harry powiedz, ze to nie prawda! - nikt nie zwracal uwagi na jej krzyki, pielegniarka miala trudniejsze przypadki niz ona, a na tej sali nie bylo nikogo, kto nie mialby swojego wlasnego dramatu. Przyjaciel tylko kiwnal glowa. Widziala, ze on tez sie powstrzymuje, zeby nie plakac i nie krzyczec. Wstala z lozka, nie zwazala na bol i podeszla do tamtego lozka.

Pozniej, po latach nie pamietala nic z tamtego wieczoru, podtrzymywaly sie wzajemnie z pania Weasley i Ginny. Staly tak i plakaly wiele godzin.

Chcieli wziac slub po wojnie, tuz przed bitwa  Ron dal jej obroczki, ktore dla nich kupil. Mieli byc rodzina. A tak? Nie miala nic. Nikt nawet nie wiedzial, ze sa razem, chcieli to zatrzymac dla siebie. Postanowila, ze tak juz zostanie. Nikt nie dowie sie o ich uczuciu. Nigdy.

Tego dnia nikt nie swietowal pokonania czarnoksieznika. Strata przyjaciol wydawala im sie zbyt duza cena. Ten dzien zapisal sie jako najbardziej krwawa bitwa w historii magii, a rocznica tego wydarzenia jeszcze przez wiele lat byla dniem wolnym, zeby ludzie mogli uczcic pamiec swoich bliskich.